vers voer

vrijdag 30 december 2016

Na een kleine week wennen is Fientje nu helemaal over op zogenaamd KVV, kompleet vers voer. En ze vindt het heerlijk! Ik ben geen fan van brokken, teveel granen. Bovendien at Fientje slecht. Ik moest de brokjes aan haar voeren anders liet zij ze staan. Moet je nu zien: ze kan bijna niet wachten tot ik het vlees in haar bakje heb gedaan. En dan valt ze erop aan, als een uitgehongerde wolf. Drie keer per dag is het eetfeest. Ze heeft geen last gehad van de omschakeling van brok naar vlees.

En bij dat vlees voer hoort natuurlijk ook een rauw botje. Een mergpijpje (uiteraard zonder merg) vindt ze lekker, maar ik vind het een te hard bot. Ik ga weer aan de slager botten vragen, net als bij Lonne, maar dan een maatje kleiner.

Eens per week een gekookt eitje vindt Fien ook heel lekker en ik heb (mini) pensstaafjes gekocht. Daarop kan ze haar bijt-lust botvieren.

geduld is een schone zaak

zondag, 25 december 2016

Geduld is een eigenschap die niet in mijn genen zit, daarom is dat voor mij geen schone zaak, maar bittere noodzaak! Ik word zwaar op de proef gesteld door mijn lieve puppy. Fien is druk, druk, druk, ze sloopt alles, niets is veilig/heilig voor haar scherpe tandjes en buiten gaat ze tekeer, zodat ze steeds verstrikt raak in haar riempje. Mensen en honden die in haar buurt komen, kunnen rekenen op forse sprongen tegen hun benen/poten. Houd ik haar kort aan de lijn, en dan hangt ze zichzelf bijna op.
Als we uitbreid hebben gewandeld en Fien ècht een heleboel plasjes heeft gedaan, doet ze thuis na een minuut midden in de kamer op het parket een plas. Voor plasongelukjes heb ik overal incontinentiematjes liggen, maar daarop doet ze het niet!
En alles wat op straat ligt is voor Fientje eetbaar. Blaadjes vind ik niet erg, maar laatst had ze stuk kauwgum. Dat kon ik wel haar bekje wurmen, maar hield daar een paar doorboorde vingers aan over. Maar vanmiddag was het heel, heel erg! Weer was ze op iets aan het kauwen. Omdat ik geen blaadje in haar bek zag, en ze maar bleef kauwen, stak ik dus mijn vinger maar weer in haar bek, en haalde er een hondendrol uit!!! Fien was hem kwijt, maar mijn vingers zaten onder de poep. En stinken! Daar sta je dan met een hand waarmee je niets kunt aanpakken en met een hond die om de twee tellen gaat zitten en alleen voor een snoepje weer in beweging komt. Hoe haal ik, met in mijn ene hand de riem van Fientje en de andere vol poep, een snoepje uit mijn jaszak? Dus: Fientje meeslepen. Dat maakte mij bij Fien niet populair. Hoe ik op dat moment over Fientje dacht, zal ik maar niet opschrijven. Thuis handen wassen, maar die lucht is er niet zomaar van je hand. Zeep, chloor, Jif, parfum, steeds kwam de lucht terug. Totdat ik azijn probeerde en dat hielp.
Dan maar weer de vele websites over puppy opvoeden lezen, en tot de ontdekking komen dat het er allemaal bij hoort. Het schijnt ook over te gaan. . . . . . Mag dat morgen gebeuren, alsjeblieft??  

 

puppy streken?

zaterdag, 17 december 2016

Waar is mijn lieve Fientje? Zij is veranderd in een klein monstertje met een eigen willetje. Het begon met buiten lopen. Steeds blijft ze stil staan en gaat dan zitten. De lijn staat strak, en mijn "kom dan?" haalt niets uit. Ja, als mijn hand naar mijn jaszak gaat en er komt een snoepje tevoorschijn, dan holt ze op me af, incasseert haar 'beloning' en gaat na twee tellen weer zitten. Haar aan haar riempje mee trekken werkt natuurlijk averechts, dus blijf ik ook staan. Ik kijk in de lucht, ik kijk voor me uit, maar niet naar Fien. Het schiet niet op en ik krijg het koud van dat stilstaan. Hè, hè, dan eindelijk loopt ze weer door. Als Fientje gaat zitten, begin ik voor mezelf te tellen, om te weten hoe lang die poppenkast duurt. Het varieert van vijf tot dertig! tellen.

Haar nieuwe speeltje ben ik. Ze hangt in mijn broekspijpen, grijpt de boorden van mijn mouwen, als ik haar borstel en kam bijt ze in mijn vingers en toen ik me naar haar toe boog sprong ze op en beet in mijn neus! En ze heeft een paar keer in haar bench gepoept! Die heb ik dus weg gedaan, ze ligt er toch nooit in.

Het zal allemaal wel bij het puppy-zijn horen. Het lijkt heel erg op een peuter van twee jaar, die heeft uitgevonden dat 'nee' zeggen ook bestaat.

Fientje heeft ook een nieuwe plek gevonden. Als ik even naar boven moet, gaat ze een paar treden van de trap op, daar waar ik mijn schoenen buiten Fientjes tanden-bereik zet, en gaat op die schoenen liggen. Die ze dan wel met rust laat. Rare meid, maar nog steeds lief hoor! Wel bewerkelijk.

 

 

op bezoek

zondag, 11 december 2016

Drie weken is Fientje nu bij me en ze is al zo goed gewend. In de auto is ze heel ontspannen, zodra ik de motor start gaat ze op haar kussen liggen slapen! Vandaag zijn we op familiebezoek geweest. Dat was wel even spannend, want daar is ook een hondje die niet zo dol is op andere hondjes, maar het ging allemaal goed.

 

 We hebben in die drie weken al een vast dagritme opgebouwd. Iedere ochtend moet Fien haar overtollig energie kwijt, want altijd aangelijnd kan je niet lekker hollen. Dus gaan we na de ochtend wandeling nog even de tuin in.

 

Ik hoop dat wanneer het zomer is en de tuin vol bloemen staat, Fien iets rustiger omgaat met de beplanting!

Na dat rennen in de tuin is het in de gootsteen, halfvol lauw water, pootjes wassen. Daarna haartjes kammen en tanden poetsen. Dat poetsen doet Fientje zelf. Tijdens het kammen laat ik haar op een zachte tandenborstel te kauwen. Dat vindt ze leuk! Dan ga ik koffie drinken en krijgt Fien een kluifje.  

in de auto

zondag, 4 december 2016

Fientje is al aardig gewend aan het autorijden, maar ze wil niet op de achterbank. Met of zonder iemand naast zich, ze moet en ze zal naar mij toe. Ze wurmt zich van de bank af en wil tussen de voorstoelen naar mijn stoel, maar dat kan niet want het lijntje is daarvoor te kort. Dus stond ze hulpeloos op de grond en kon geen kant op. Dan maar op de voorbank, naast mij. Ik weet dat het niet hoort, maar als ze in paniek raakt kan ik haar met één hand corrigeren. Ook dat was niet ideaal, want ze zat niet lekker op de stoel. Zelfs rijdend met een slakkengangetje gleed ze heen en weer.

  Het hoofdkussen van het logeerbed was de oplossing. Nu zit, en soms ligt Madame, als een koningin, slinger-proof in een kuiltje.




Zo zijn we vanmiddag naar Rust en Vreugd gereden. Dat was voor mij een emotioneel moment. Wandelen met een andere hond in het bos waar de as van  Lonne is uitgestrooid.  Maar het voelde heel vertrouwd. Een soort thuiskomen. En Fien past in die omgeving, ik weet zeker dat Lonne het goed vond. Fien had het ook heel erg naar haar zin. Zóveel blaadjes! Als een stofzuigertje schoof ze er doorheen. Omdat Rust en Vreugd geen populair bos is, kom je weinig mensen tegen, en werd Fientje ook niet afgeleid. Daardoor kon ze naar hartelust dollen en met de blaadjes spelen. Ze heeft naar de paarden staan staren, maar de twee lakenvelders die nog in de wei stonden heeft ze niet gezien. Dat komt nog wel.
 Ik ben zo blij, dat ik hier met Fientje kan zijn. En dan te bedenken dat zij pas twee weken bij me is en nu al met de auto naar Rust en Vreugd kan en het daar ook zo fijn vindt. Ik had dit gehoopt, maar nooit op zo korte termijn verwacht.

zoek!

donderdag, 1 december 2016

Een paar snoepjes in een doosje en Fientje is er een tijdje zoet mee!

never a dull moment

maandag, 28 november 2016

Na een week zijn Fien en ik al aardig aan elkaar gewend. Zo merk ik dat Fien 's morgens gaat 'zooien'. Ze is dan zo vreselijk actief, dat ze in huis haar energie niet goed kwijt kan. Dan laat ik haar in de tuin uitrazen. Ze kijkt wel steeds naar binnen of ik er nog wel ben. 

Vanmorgen nam ik Fien voor het eerst mee naar de slager en de bakker in de buurt. Ze mag in die winkels niet naar binnen, dus moet ze buiten aan de hondenhaak op me wachten. Spannend of ze dat zou doen. Bij de slager ging het heel goed, want door de glazen pui kon ze mij in de winkel zien staan. Bovendien kwam bijna het voltallige personeel naar buiten om Fientje te bewonderen, als opvolgster van Lonne. Bij de winkel van de bakker kan je niet naar binnen kijken en dat vond Fientje maar niks; dus ging ze flink janken.

Vanmiddag autorijden oefenen. Een vriendin was zo aardig met me mee te rijden om Fien eventueel te kalmeren, en dat was nodig, want ze jankt tijdens het rijden. We zijn naar de dierenwinkel gegaan om voor Fien een tuigje te kopen, zodat ze veiliger aan de autogordel vastzit, dan met een halsbandje. Heel veel mensen (sommigen ook met honden) liepen er in de drukke winkelstraat en iedereen werd door Fientje enthousiast begroet. Dat er ook mensen bestaan die daar niet van gediend zijn, heeft Fien nu ook geleerd! 

Daarna ben ik naar het grote park in het centrum van het dorp gereden, om daar met Fientje, met haar nieuwe tuigje om,  nog wat te wandelen. Maar tijdens het oversteken van de straat, valt dat tuigje zo van Fientjes lijf en liep ze opeens los! Ik schrok me een ongeluk en daardoor Fien ook en ging ze er vandoor. Ik nam een snoekduik, viel daarbij languit over straat, maar ik kon haar nog net pakken! Dit alles gebeurde op het zebrapad, dus de auto's stonden netjes stil. Met pijnlijke knieën terug naar de dierenwinkel. Ja, het tuigje was misschien te groot! Fientje was er met haar voorpootjes gewoon uitgestapt. Dus gingen we met een maatje kleiner de winkel weer uit. Toen zijn we naar huis gegaan, we hadden genoeg beleefd voor vandaag. Fientje viel naast me op de bank direct in slaap.

 

 

 

 

 

Volgende week dinsdag gaan we naar de puppy cursus! Fien moet hard werken: never a dull moment!

 

kinderbezoek

zondag, 27 november 2016

Fientje mocht zich dit weekend verheugen op veel kinderbezoek. Lonnes vriendinnetje kwam zaterdag met Fientje kennis maken en bracht leuke speeltjes en lekkere koekjes. Als ik Fientje uitlaat staan vaak kindertjes uit de straat ons al op te wachten, om met Fien te spelen en vooral om haar te knuffelen. Dat is niet altijd handig, want van opwinding vergeet Fien te plassen. Maar ja, je kunt het niet verbieden, en het is leuk om te zien hoe de kinderen en Fientje van elkaar genieten.

En vanmiddag kwam kleinzoon op bezoek, ook met een leuk cadeautje. Voor Lonne had hij altijd een mengeling van genegenheid en ontzag, vanwege Lonnes formaat. Fientje vond hij duidelijk leuker. En dat is wederkerig!

  

Lonnes varkentje

vrijdag, 26 november 2016

Fientje heeft Lonnes varkentje ontdekt, maar schrok een beetje van het geluid. Een lege keukenrol is leuker.

  

Fien leert snel

dinsdag, 21 november 2016

Fientje loopt al aardig mee aan de lijn. Ik moet wel oppassen om niet over haar te struikelen want ze zig-zagt vlak voor of achter mijn voeten langs, maar ze heeft plezier! Alles is nieuw en daardoor spannend. De mensen die we tegen komen worden enthousiast begroet, andere honden hebben we nog niet ontmoet. Dat vind ik eigenlijk wel zo rustig. Dat komt nog wel.

In de nacht van zondag op maandag heeft Fientje niet, zoals de bedoeling was in haar bench geslapen, want toen het deurtje dicht ging, begon ze te jammeren. Met het deurtje open stapte zij uit de bench en wilde ergens anders slapen. Juist: bij mij in bed. Nou vooruit dan maar. Verzaligd nestelde ze zich onder mijn kin. Met zachte drang vond ze rust op het dekbed. Afgelopen nacht zocht ik een andere oplossing. Ik heb nog een poezenmand, van geloof ik wel twintig jaar geleden. Net groot genoeg voor Fientje. Dat mandje naast mijn bed gezet, Fientje erin, licht uit en toen ze zachtjes begon te piepen, heb ik haar wat geaaid en gezegd: "stil". Tot mijn stomme verbazing deed ze dat. Ze heeft de hele nacht doorgeslapen. Ook toen ik ging douchen heb ik haar niet meer opgesloten in de bench, maar haar meegenomen in de badkamer. Aangezien ik zo'n inloopdouche heb, zonder deuren, was ik in Fientjes beleving niet weg. Ze werd wel een beetje nat.  Die poezenmand is nu haar favoriet om ook overdag in te slapen. Het liefste ligt ze op schoot, of onder mijn stoel, maar dat vind ik lastig, dus schuif ik haar steeds in dat mandje en nu gaat ze er (soms) ook zelf in liggen.

 

 

welkom Fientje

zondag, 20 november 2016

Vanmorgen is Fientje gebracht. Wat is ze klein!!! maar ja, ze is elf weken oud/jong. Zolang de fokster in huis was, gedroeg Fien zich heel ontspannen en speels.Toen kwam toch het tijdstip van afscheid nemen. Fien lag op mijn schoot, een beetje te dommelen en de fokster zei: "ik loop gewoon de deur uit, zonder poespas, dat is voor Fien en voor mij het beste". Maar Fien had het in de gaten: ze keek gealarmeerd naar de dichte deur, wilde niet meer op schoot en begon nog maar eens de hele kamer door te snuffelen. Ach, alles was natuurlijk zo nieuw en vreemd voor haar. Ze had extra belangstelling voor de hoeken van de kamer, waar de elektriciteitsdraden van de staande schemerlampen, het modem en het snoer van de computer liggen. Alle stekkers heb ik er maar uitgetrokken, safety first. Zo'n jong frutseltje wordt natuurlijk snel moe, dus kwam ze bij me terug op schoot, om verder te slapen. De rest van de dag ging het heel goed. 's Avonds kwam mijn zoon kennis maken, want hij treedt op als oppasser, voor als ik eens weg moet. Hij was op slag verliefd op Fientje. 

Fien vond vooral de tuin leuk. Door de storm bewoog daar van alles waar ze achteraan ging. Daarbij vergat ze te plassen, dus deed ze dat maar in huis. Op aanraden van de fokster had ik incontinentie onderleggers gekocht voor op de grond. Hetzelfde systeem als men vroeger deed met kranten, maar die zijn tegenwoordig minder absorberend dan vroeger. Dat werkt goed, af en toe plast ze er ook naast.

Het grote Perzisch tapijt dat bij mij midden in de kamer ligt, daar kon Fien niet afblijven. Ze knaagde voortdurend aan van de franjes en ook aan het kleed zelf. Omdat ik al genoeg NEE moest zeggen vanwege de lampensnoeren, hebben we dat kleed maar opgerold en naar boven gedaan.  

 

Even voorstellen: Fientje

dinsdag, 15 november 2016

Fientje is een Havanezer met de mooie kennelnaam: Venus in Fur. Aanstaande zondag, 20 november, komt ze bij mij wonen. Zij gaat de enorme leegte opvullen die Lonne na haar dood achterliet. Drie maanden was ik alleen, drie maanden heb ik intens naar Lonne verlangd, maar zij komt niet terug. Aangezien een leven zonder hond is geen leven is, wilde ik graag die lege plek opgevuld zien. Weer een Landseer is niet verstandig. In de laatste maanden van Lonnes leven heb ik gemerkt dat het verzorgen van een dergelijke grote hond erg moeilijk is, dus nu op zoek naar een kleintje. Toen dacht ik aan Speedy, die  ik heb leren kennen als een lief en vrolijk hondje. Op de website van de Havanezerclub stond echter geen enkel bericht van fokkers met een nestje.

Ik werd hoe langer hoe verdrietiger en toen ik op een avond, na een zenuwslopende autorit, in noodweer en verkeerschaos, weer in een leeg huis kwam, barstte ik in tranen uit. Nog maar eens op de Havanerswebsite kijken. En wat zag ik? Bij 'Buenos Amigos Havanese' was nu een teefje beschikbaar. En toen ik de foto's van het pupje bekeek, sloeg mijn hart een tel over. Ik zag een mini-Lonne! Uiteraard met een ander hoofdje, maar die witte vacht met die zwarte platen, op bijna dezelfde plek waar Lonne ze ook had. Dit kon geen toeval zijn. Venus in Fur was besproken, maar die koop ging op het laatste moment niet door. Natuurlijk niet, want ze wachtte op mij!

En nu staat alles klaar voor de ontvangst. Een bench, een halsbandje met flexilijn en twee piep kleine etensbakjes op een piep klein standaardje. 

 Haar mandje komt nog. Raar hè, al dat kleine spul.