Fientje is al aardig gewend aan het autorijden, maar ze wil niet op de achterbank. Met of zonder iemand naast zich, ze moet en ze zal naar mij toe. Ze wurmt zich van de bank af en wil tussen de voorstoelen naar mijn stoel, maar dat kan niet want het lijntje is daarvoor te kort. Dus stond ze hulpeloos op de grond en kon geen kant op. Dan maar op de voorbank, naast mij. Ik weet dat het niet hoort, maar als ze in paniek raakt kan ik haar met één hand corrigeren. Ook dat was niet ideaal, want ze zat niet lekker op de stoel. Zelfs rijdend met een slakkengangetje gleed ze heen en weer.
Het hoofdkussen van het logeerbed was de oplossing. Nu zit, en soms ligt Madame, als een koningin, slinger-proof in een kuiltje.
Zo zijn we vanmiddag naar Rust en Vreugd gereden. Dat was voor mij een emotioneel moment. Wandelen met een andere hond in het bos waar de as van Lonne is uitgestrooid. Maar het voelde heel vertrouwd. Een soort thuiskomen. En Fien past in die omgeving, ik weet zeker dat Lonne het goed vond. Fien had het ook heel erg naar haar zin. Zóveel blaadjes! Als een stofzuigertje schoof ze er doorheen. Omdat Rust en Vreugd geen populair bos is, kom je weinig mensen tegen, en werd Fientje ook niet afgeleid. Daardoor kon ze naar hartelust dollen en met de blaadjes spelen. Ze heeft naar de paarden staan staren, maar de twee lakenvelders die nog in de wei stonden heeft ze niet gezien. Dat komt nog wel.
Ik ben zo blij, dat ik hier met Fientje kan zijn. En dan te bedenken dat zij pas twee weken bij me is en nu al met de auto naar Rust en Vreugd kan en het daar ook zo fijn vindt. Ik had dit gehoopt, maar nooit op zo korte termijn verwacht.
Het hoofdkussen van het logeerbed was de oplossing. Nu zit, en soms ligt Madame, als een koningin, slinger-proof in een kuiltje.
Zo zijn we vanmiddag naar Rust en Vreugd gereden. Dat was voor mij een emotioneel moment. Wandelen met een andere hond in het bos waar de as van Lonne is uitgestrooid. Maar het voelde heel vertrouwd. Een soort thuiskomen. En Fien past in die omgeving, ik weet zeker dat Lonne het goed vond. Fien had het ook heel erg naar haar zin. Zóveel blaadjes! Als een stofzuigertje schoof ze er doorheen. Omdat Rust en Vreugd geen populair bos is, kom je weinig mensen tegen, en werd Fientje ook niet afgeleid. Daardoor kon ze naar hartelust dollen en met de blaadjes spelen. Ze heeft naar de paarden staan staren, maar de twee lakenvelders die nog in de wei stonden heeft ze niet gezien. Dat komt nog wel.
Ik ben zo blij, dat ik hier met Fientje kan zijn. En dan te bedenken dat zij pas twee weken bij me is en nu al met de auto naar Rust en Vreugd kan en het daar ook zo fijn vindt. Ik had dit gehoopt, maar nooit op zo korte termijn verwacht.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten