Vanmorgen is Fientje gebracht. Wat is ze klein!!! maar ja, ze is elf weken oud/jong. Zolang de fokster in huis was, gedroeg Fien zich heel ontspannen en speels.Toen kwam toch het tijdstip van afscheid nemen. Fien lag op mijn schoot, een beetje te dommelen en de fokster zei: "ik loop gewoon de deur uit, zonder poespas, dat is voor Fien en voor mij het beste". Maar Fien had het in de gaten: ze keek gealarmeerd naar de dichte deur, wilde niet meer op schoot en begon nog maar eens de hele kamer door te snuffelen. Ach, alles was natuurlijk zo nieuw en vreemd voor haar. Ze had extra belangstelling voor de hoeken van de kamer, waar de elektriciteitsdraden van de staande schemerlampen, het modem en het snoer van de computer liggen. Alle stekkers heb ik er maar uitgetrokken, safety first. Zo'n jong frutseltje wordt natuurlijk snel moe, dus kwam ze bij me terug op schoot, om verder te slapen. De rest van de dag ging het heel goed. 's Avonds kwam mijn zoon kennis maken, want hij treedt op als oppasser, voor als ik eens weg moet. Hij was op slag verliefd op Fientje.
Fien vond vooral de tuin leuk. Door de storm bewoog daar van alles waar ze achteraan ging. Daarbij vergat ze te plassen, dus deed ze dat maar in huis. Op aanraden van de fokster had ik incontinentie onderleggers gekocht voor op de grond. Hetzelfde systeem als men vroeger deed met kranten, maar die zijn tegenwoordig minder absorberend dan vroeger. Dat werkt goed, af en toe plast ze er ook naast.
Het grote Perzisch tapijt dat bij mij midden in de kamer ligt, daar kon Fien niet afblijven. Ze knaagde voortdurend aan van de franjes en ook aan het kleed zelf. Omdat ik al genoeg NEE moest zeggen vanwege de lampensnoeren, hebben we dat kleed maar opgerold en naar boven gedaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten