nodig naar de kapper

dinsdag, 29 augustus 2017

Fientjes vacht heeft zoveel klitten, op bepaalde plekken zoals buik en oksels, kom ik er met geen kam meer door. Ik word er moedeloos van! Werkte ze eerst nog wel mee, door tijdens het ontklitten stil te blijven liggen, de laatste tijd vertoont ze een zekere weerzin als ik de kammen/borstelmand tevoorschijn haal. En sinds gister worstelt ze zich los als ik haar op de 'kaptafel' zet, want ik heb met de effileerschaar, uiteraard per ongeluk, in het vel van haar dijtje geknipt. Er vloeide geen bloed, je ziet slechts drie rode stipjes waar de tanden van de schaar haar velletje hebben geraakt. Maar voorlopig kan ik een ontspannen ontklit - beurt wel vergeten. Er moet eerst tijd verstrijken wil ze het vertrouwen weer terug krijgen. En dan nog denk ik dat ik zelf Fientjes vacht niet meer in orde krijg, daar moet een professional aan te pas komen. Maar: ze kan (nog) niet naar de kapper want ze is nog steeds loops. Ik hou het voorlopig maar bij het luchtig borstelen van haar rug, om het contact tijdens het soigneren weer leuk te laten verlopen.

Maar zodra de loopsheid over is, gaat Fien naar de kapper. Dan mag een vreemde haar onder handen nemen.



nog even volhouden

zondag, 20 augustus 2017

Morgen wordt het de derde week van Fientjes loopsheid. De helft van alle ongemak is voorbij, nog even volhouden dan wordt alles weer normaal. Het valt niet mee hoor. Zeker niet voor Fientje; ze heeft al twee weken niet met andere honden gespeeld en daar snapt ze niets van. Ze ziet ze wel van een afstand, maar mag er niet bij. In de buurt zijn echt heel veel reuen en hun bazen weten inmiddels waarom ik met Fien steeds naar de overkant van de straat ga. En in het bos durf ik haar niet meer los te laten. Het wordt er steeds drukker, nu veel mensen terug zijn van vakantie.

Thuis doe ik vaak spelletjes met haar, zoals snoepjes verstoppen en in de tuin ligt een verzameling takken en ballen. Maar die hollen niet.

 

Vandaag is ook Lonnes verjaardag, ze zou dertien zijn geworden. En over vier dagen is het één jaar geleden dat we afscheid namen. Zonder Fien te kort te doen: ik denk nog dagelijks aan Lonne. Zij heeft nog een plekje in mijn hart.

  

aangelijnd

donderdag, 10 augustus 2017

Fientje is weer helemaal de oude; lekker bezig en speels. Maar ze vindt het niet leuk steeds aangelijnd te lopen. Daarom ben ik vanmorgen vroeg (9 uur) met haar naar het bos gegaan, in de veronderstelling dat er dan nog geen mensen met honden zijn. Dat was ook zo, op één na! Tussen de bomen door zag ik een man en een hond, dus Fien snel aangelijnd en vanaf een afstand gevraagd of de hond, die los liep, een reu was. Dat was duidelijk het geval, want voordat de man kon antwoorden schoot de hond op Fientje af. Ik schrok ervan en Fien ook. In een reflex tilde ik haar op. Dat is dan wel weer makkelijk met een kleine hond, bij Lonne, met haar 40 kilo,  was dat onmogelijk. 

Toen de reu ook aangelijnd was, konden we weer verder. Maar ik durfde Fien niet meer los te laten lopen. Nou ja, ze had toch al flink gespeeld en gehold en gek gedaan, dus ze was lekker moe. De andere wandelingen vandaag in de buurt gemaakt, uiteraard ook aangelijnd. Lastig, hoor. Drie weken nog!!

loops !!

dinsdag, 8 augustus 2017

Fien is loops. Elf maanden is ze nu, dus mooi op tijd. Ze was al een paar dagen erg onrustig en vanmorgen zag ik wat druppeltjes bloed op haar slaapkleedje. Verder vind ik niets, ze likt zichzelf goed schoon, en heeft het daar heel druk mee. Ook is ze een beetje timide en stil, ze wil niet eten en ligt maar te liggen. Zo ken ik Fientje niet. Maar dat zal wel over gaan. Nu opletten met uitlaten. Pffff, er zijn zoveel honden (reuen) hier in de buurt. Dat wordt nog lastig. Met Lonne was het simpel, zij was zo groot, de  reuen liepen wel achter haar aan, maar konden 'er niet bij'. Dat zal met Fientje's formaat wel anders zijn.



Laat me maar even . . . .

 

op visite

zaterdag, 5 augustus 2917

Vanavond is Fientje voor het eerst mee geweest op bezoek. Ik was uitgenodigd bij vrienden. Heel gezellig, maar ik wilde Fien niet de hele avond alleen laten. Dus gevraagd of ik haar mee mocht nemen. "Natuurlijk mag dat, we vinden het juist leuk", was de hartelijke reactie. En het ging zo goed! Eerst moest Fien alles besnuffelen, de mensen, de meubels, de gordijnen, de tafels en de stoelen, maar toen ze daarmee klaar was en wij aan de koffie gingen, kwam ze naast mijn stoel liggen, op haar slaapkleedje dat ik had meegenomen.
Ik vond het geweldig, zowel de mensen als het huis waren nieuw voor Fien en dan zo rustig zijn. Heel knap.