het gaat heel goed

donderdag, 30 november 2017

Het gaat heel goed met Fien. De pijnstillers die ik van de dierenarts meekreeg had ze vandaag niet nodig. Ze is heel levendig en eet goed. Ook heeft ze veel belangstelling voor haar kluifje. Het enige verschil dat ik merk is dat ze niet springt en ze gaat ook de trap niet op. Dat zijn kennelijk bewegingen die ze niet prettig vindt. Het litteken op haar buikje ziet er mooi, rustig uit.
 

 

Ik moet wel lachen: het was vandaag heel koud en nat weer en verschillende mensen die ik tegen kwam dachten dat Fien tegen de kou een jasje droeg! Ik voel me geroepen omstandig het hoe en waarom van dat rompertje uit te leggen, want als ik nu ergens een hekel aan heb, is het aan aangeklede beesten!! Nog drie dagen, dan kan de 'jas' uit.
Maar ik geef toe, Fien ziet er schattig uit in dat rompertje.

Fientje gesteriliseerd

woensdag, 29 november 2017

Fien is al bijna drie uur bij de dierenarts. Ik kan dus ieder moment een telefoontje krijgen dat ik haar kan ophalen. Het is akelig stil in huis zonder Fien. Wat raak je gehecht aan de aanwezigheid van zo'n klein mormeltje; wat vult ze ondanks haar geringe formaat het huis. Geen gekwispel bovenaan de trap, als zij sneller dan ik de treden neemt, geen boswandeling vandaag.



~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

En daar is ze dan, in een rompertje. Echt prettig voelt zij zich er niet in, maar het geeft wel goede bescherming van de wond.

 Ik kreeg een handleiding mee over de nazorg, daarin staat: de eerste 10-14 dagen moet ze rustige gehouden worden!! Altijd aangelijnd en niet springen. Iedere dag het rompertje uit en de wond controleren.

Eerst had Fien moeite haar draai te vinden, ze wist niet goed hoe ze moest gaan liggen, maar na een paar uur werd ze rustig en ging lekker slapen.
Als ze moet plassen laat ik haar in de tuin. Dan doe ik de achterkant van het rompertje open en schuif het wat naar boven. Dan til ik haar over alle hoge stoepen naar buiten en zo ook weer naar binnen.
Ze heeft ook iets gegeten en gedronken, ze is dus niet misselijke geweest. Tot nu toe gaat het goed. Ben benieuwd hoe het vannacht zal zijn. Als de narcose helemaal is uitgewerkt kan ze pijn krijgen. Daarvoor heb ik pilletjes. Als ze die wil innemen.
De dierenarts verwacht dat na 3 of 4 dagen het rompertje uit kan. Gaat ze toch aan haar buikje likken of bijten, dan gaat het weer aan.

gezellig

dinsdag, 28 november 2017

Fientje heeft iets nieuws bedacht. Als ik 's avonds aan tafel zit, wil ze bij me op schoot. Maar dat is natuurlijk heel onhandig als ik op de computer wil werken. Dus zet ik voor Fien een stoel naast de mijne, haar slaapdekentje erop, en zo is het helemaal goed! Ik weet dat het, opvoedkundig gezien dominant gedrag is van Fien en dat ik dat niet moet goedkeuren, maar ik vind het zo gezellig!

 

Gelukkig heeft ze geen weet van wat er morgen gaat gebeuren!
Ik weet het wel en heb het er moeilijk mee. Ze zal zeker een tijdje pijn hebben? Het is en blijft een operatie. 

 

afspraak gemaakt

dinsdag, 14 november 2017 

Fientje wordt gesteriliseerd. Vandaag bij de dierenarts een afspraak gemaakt voor 29 november. Om 12 uur breng ik haar en dan kan ze rond 15 uur weer worden gehaald.  

Ach, als ik haar kleine buikje streel, voel ik me bij voorbaat al schuldig. Het idee dat er in haar lijfje wordt gesneden. . . .  Laparoscopisch kan de ingreep niet, want daarvoor is Fientje, volgens de dierenarts, te klein, dus wordt het de klassieke methode. Om te voorkomen dat ze aan de wond gaat likken, en Fientje kennende zal ze dat zeker doen, krijgt ze een rompertje aan! Ik ben heel benieuwd hoe het allemaal zal gaan. Lonne is wel laparoscopisch gesteriliseerd en dat was zo ontspannen. Nadat de, lichte, narcose was uitgewerkt kon ze gewoon mee naar het bos. Fientje moet de eerste dagen een beetje rustig doen. Aangelijnd wandelen, niet springen !!! Nou ja, dit is de laatste hobbel die we moeten nemen, daarna is Fientje echt volwassen.


Fien tussen de lakenvelders

Onder deze eik lagen de stieren

dinsdag, 7 november 2017

Prachtig herfstweer vandaag, dus naar het bos om te genieten van alle kleuren. De eiken zijn goudgeel en rood, de wilgen grijs, het gras is nog groen. We liepen over het smalle paadje langs het weiland waar in de zomer de lakenvelders lopen. 

 

 

Maar  de laatste weken waren er alleen nog twee enorme stieren en die lagen vanmiddag lekker te herkauwen in de schaduw van de grote eik. Ze lagen zo dicht bij het hek dat ik bleef staan om die kolossale lijven eens goed van dicht bij te bekijken. Datzelfde deed Fientje en voor ik het wist was zijn door een opening in de afrastering gekropen, en liep vrolijk rond die stieren. Ze blafte er zelfs bij. Ik schrok me een ongeluk! Godzijdank waren die beesten totaal niet onder de indruk van Fien en bleven ze rustig door kauwen. Ik Fientje roepen. Zij kwam wel, maar natuurlijk niet naar de plek waardoor ze in het weiland was gekomen. Ze sprong tegen het hek op, holde heen en weer, krabbelde tegen het hek, zo van: laat mij er uit! Maar ik kon dat gat niet vinden. Inmiddels kwam een van die stieren in beweging. Ik ben op mijn knieën gaan liggen (au!) om met mijn handen een kuiltje onder het hek te maken, toen ik opeens de opening zag. Met snoepjes Fien naar me toe gelokt. Voor snoep doet ze alles, dus kwam ze gelijk. Nu moest ik rustig blijven en haar niet opeens bij de nekvel pakken, want als ik haar mis, dan loopt ze weer weg. De snoepjes steeds een eindje verder gelegd tot ze op eigen kracht door het gat naar mij toe kroop. Pffff.

Fien snel aangelijnd. Achteraf vond ik het wel een prachtig gezicht, dat kleine Fientje bij die twee enorme stieren. Maar voortaan zal ik haar op dat paadje niet meer los laten lopen. Er staat niet voor niets een bord: "Honden aan de lijn!"