vers voer

vrijdag 30 december 2016

Na een kleine week wennen is Fientje nu helemaal over op zogenaamd KVV, kompleet vers voer. En ze vindt het heerlijk! Ik ben geen fan van brokken, teveel granen. Bovendien at Fientje slecht. Ik moest de brokjes aan haar voeren anders liet zij ze staan. Moet je nu zien: ze kan bijna niet wachten tot ik het vlees in haar bakje heb gedaan. En dan valt ze erop aan, als een uitgehongerde wolf. Drie keer per dag is het eetfeest. Ze heeft geen last gehad van de omschakeling van brok naar vlees.

En bij dat vlees voer hoort natuurlijk ook een rauw botje. Een mergpijpje (uiteraard zonder merg) vindt ze lekker, maar ik vind het een te hard bot. Ik ga weer aan de slager botten vragen, net als bij Lonne, maar dan een maatje kleiner.

Eens per week een gekookt eitje vindt Fien ook heel lekker en ik heb (mini) pensstaafjes gekocht. Daarop kan ze haar bijt-lust botvieren.

geduld is een schone zaak

zondag, 25 december 2016

Geduld is een eigenschap die niet in mijn genen zit, daarom is dat voor mij geen schone zaak, maar bittere noodzaak! Ik word zwaar op de proef gesteld door mijn lieve puppy. Fien is druk, druk, druk, ze sloopt alles, niets is veilig/heilig voor haar scherpe tandjes en buiten gaat ze tekeer, zodat ze steeds verstrikt raak in haar riempje. Mensen en honden die in haar buurt komen, kunnen rekenen op forse sprongen tegen hun benen/poten. Houd ik haar kort aan de lijn, en dan hangt ze zichzelf bijna op.
Als we uitbreid hebben gewandeld en Fien ècht een heleboel plasjes heeft gedaan, doet ze thuis na een minuut midden in de kamer op het parket een plas. Voor plasongelukjes heb ik overal incontinentiematjes liggen, maar daarop doet ze het niet!
En alles wat op straat ligt is voor Fientje eetbaar. Blaadjes vind ik niet erg, maar laatst had ze stuk kauwgum. Dat kon ik wel haar bekje wurmen, maar hield daar een paar doorboorde vingers aan over. Maar vanmiddag was het heel, heel erg! Weer was ze op iets aan het kauwen. Omdat ik geen blaadje in haar bek zag, en ze maar bleef kauwen, stak ik dus mijn vinger maar weer in haar bek, en haalde er een hondendrol uit!!! Fien was hem kwijt, maar mijn vingers zaten onder de poep. En stinken! Daar sta je dan met een hand waarmee je niets kunt aanpakken en met een hond die om de twee tellen gaat zitten en alleen voor een snoepje weer in beweging komt. Hoe haal ik, met in mijn ene hand de riem van Fientje en de andere vol poep, een snoepje uit mijn jaszak? Dus: Fientje meeslepen. Dat maakte mij bij Fien niet populair. Hoe ik op dat moment over Fientje dacht, zal ik maar niet opschrijven. Thuis handen wassen, maar die lucht is er niet zomaar van je hand. Zeep, chloor, Jif, parfum, steeds kwam de lucht terug. Totdat ik azijn probeerde en dat hielp.
Dan maar weer de vele websites over puppy opvoeden lezen, en tot de ontdekking komen dat het er allemaal bij hoort. Het schijnt ook over te gaan. . . . . . Mag dat morgen gebeuren, alsjeblieft??  

 

puppy streken?

zaterdag, 17 december 2016

Waar is mijn lieve Fientje? Zij is veranderd in een klein monstertje met een eigen willetje. Het begon met buiten lopen. Steeds blijft ze stil staan en gaat dan zitten. De lijn staat strak, en mijn "kom dan?" haalt niets uit. Ja, als mijn hand naar mijn jaszak gaat en er komt een snoepje tevoorschijn, dan holt ze op me af, incasseert haar 'beloning' en gaat na twee tellen weer zitten. Haar aan haar riempje mee trekken werkt natuurlijk averechts, dus blijf ik ook staan. Ik kijk in de lucht, ik kijk voor me uit, maar niet naar Fien. Het schiet niet op en ik krijg het koud van dat stilstaan. Hè, hè, dan eindelijk loopt ze weer door. Als Fientje gaat zitten, begin ik voor mezelf te tellen, om te weten hoe lang die poppenkast duurt. Het varieert van vijf tot dertig! tellen.

Haar nieuwe speeltje ben ik. Ze hangt in mijn broekspijpen, grijpt de boorden van mijn mouwen, als ik haar borstel en kam bijt ze in mijn vingers en toen ik me naar haar toe boog sprong ze op en beet in mijn neus! En ze heeft een paar keer in haar bench gepoept! Die heb ik dus weg gedaan, ze ligt er toch nooit in.

Het zal allemaal wel bij het puppy-zijn horen. Het lijkt heel erg op een peuter van twee jaar, die heeft uitgevonden dat 'nee' zeggen ook bestaat.

Fientje heeft ook een nieuwe plek gevonden. Als ik even naar boven moet, gaat ze een paar treden van de trap op, daar waar ik mijn schoenen buiten Fientjes tanden-bereik zet, en gaat op die schoenen liggen. Die ze dan wel met rust laat. Rare meid, maar nog steeds lief hoor! Wel bewerkelijk.

 

 

op bezoek

zondag, 11 december 2016

Drie weken is Fientje nu bij me en ze is al zo goed gewend. In de auto is ze heel ontspannen, zodra ik de motor start gaat ze op haar kussen liggen slapen! Vandaag zijn we op familiebezoek geweest. Dat was wel even spannend, want daar is ook een hondje die niet zo dol is op andere hondjes, maar het ging allemaal goed.

 

 We hebben in die drie weken al een vast dagritme opgebouwd. Iedere ochtend moet Fien haar overtollig energie kwijt, want altijd aangelijnd kan je niet lekker hollen. Dus gaan we na de ochtend wandeling nog even de tuin in.

 

Ik hoop dat wanneer het zomer is en de tuin vol bloemen staat, Fien iets rustiger omgaat met de beplanting!

Na dat rennen in de tuin is het in de gootsteen, halfvol lauw water, pootjes wassen. Daarna haartjes kammen en tanden poetsen. Dat poetsen doet Fientje zelf. Tijdens het kammen laat ik haar op een zachte tandenborstel te kauwen. Dat vindt ze leuk! Dan ga ik koffie drinken en krijgt Fien een kluifje.  

in de auto

zondag, 4 december 2016

Fientje is al aardig gewend aan het autorijden, maar ze wil niet op de achterbank. Met of zonder iemand naast zich, ze moet en ze zal naar mij toe. Ze wurmt zich van de bank af en wil tussen de voorstoelen naar mijn stoel, maar dat kan niet want het lijntje is daarvoor te kort. Dus stond ze hulpeloos op de grond en kon geen kant op. Dan maar op de voorbank, naast mij. Ik weet dat het niet hoort, maar als ze in paniek raakt kan ik haar met één hand corrigeren. Ook dat was niet ideaal, want ze zat niet lekker op de stoel. Zelfs rijdend met een slakkengangetje gleed ze heen en weer.

  Het hoofdkussen van het logeerbed was de oplossing. Nu zit, en soms ligt Madame, als een koningin, slinger-proof in een kuiltje.




Zo zijn we vanmiddag naar Rust en Vreugd gereden. Dat was voor mij een emotioneel moment. Wandelen met een andere hond in het bos waar de as van  Lonne is uitgestrooid.  Maar het voelde heel vertrouwd. Een soort thuiskomen. En Fien past in die omgeving, ik weet zeker dat Lonne het goed vond. Fien had het ook heel erg naar haar zin. Zóveel blaadjes! Als een stofzuigertje schoof ze er doorheen. Omdat Rust en Vreugd geen populair bos is, kom je weinig mensen tegen, en werd Fientje ook niet afgeleid. Daardoor kon ze naar hartelust dollen en met de blaadjes spelen. Ze heeft naar de paarden staan staren, maar de twee lakenvelders die nog in de wei stonden heeft ze niet gezien. Dat komt nog wel.
 Ik ben zo blij, dat ik hier met Fientje kan zijn. En dan te bedenken dat zij pas twee weken bij me is en nu al met de auto naar Rust en Vreugd kan en het daar ook zo fijn vindt. Ik had dit gehoopt, maar nooit op zo korte termijn verwacht.

zoek!

donderdag, 1 december 2016

Een paar snoepjes in een doosje en Fientje is er een tijdje zoet mee!