Vanmorgen is Fien in de vijver gevallen. Eindelijk, zou ik bijna zeggen, het was niet de vraag of ze een keer koppie onder zou gaan, maar wanneer. Als in het park eenden en/of meerkoeten op het gras lekker in het zonnetje zitten neemt Fien een enorme aanloop en jaagt ze allemaal de vijver in. Ze ontwikkelt dan zo'n snelheid dat ze soms moeite heeft om op tijd af te remmen. Vanmorgen lukte dat dus niet en schoof ze zo het water in. Ze schrok zich een ongeluk. Ze hoefde niet echt te zwemmen, ze spartelde een beetje langs de kant en keek mij smekend aan. "Nou, kom eruit", zei ik. Spartel, spartel. Ze deed niet eens moeite om op de kant te komen en ik had geen zin om haar er uit te vissen, ze kan het best zelf. Ik liep een eindje door en riep opgewekt: "kom dan, je kan het!" En ja hoor, ze kon het. Getver, wat zag ze eruit, modder en kroos in haar vacht en ze stonk. Druipend liep ze het grasveld op en daar ging ze toch raar doen. Hard heen en weer hollen, uitschudden, over de grond kruipen, weer hollen, uitschudden, rollen en weer door het gras kruipen. Ze werd steeds viezer. Ik heb haar aangelijnd en thuis direct naar boven, onder de douche.
Dat was een heftig begin van de dag.
Daarna een lekker ontbijtje, en buiten in de zon was ze snel weer droog. En mooi schoon.
