Waar is mijn lieve Fientje? Zij is veranderd in een klein monstertje met een eigen willetje. Het begon met buiten lopen. Steeds blijft ze stil staan en gaat dan zitten. De lijn staat strak, en mijn "kom dan?" haalt niets uit. Ja, als mijn hand naar mijn jaszak gaat en er komt een snoepje tevoorschijn, dan holt ze op me af, incasseert haar 'beloning' en gaat na twee tellen weer zitten. Haar aan haar riempje mee trekken werkt natuurlijk averechts, dus blijf ik ook staan. Ik kijk in de lucht, ik kijk voor me uit, maar niet naar Fien. Het schiet niet op en ik krijg het koud van dat stilstaan. Hè, hè, dan eindelijk loopt ze weer door. Als Fientje gaat zitten, begin ik voor mezelf te tellen, om te weten hoe lang die poppenkast duurt. Het varieert van vijf tot dertig! tellen.
Haar nieuwe speeltje ben ik. Ze hangt in mijn broekspijpen, grijpt de boorden van mijn mouwen, als ik haar borstel en kam bijt ze in mijn vingers en toen ik me naar haar toe boog sprong ze op en beet in mijn neus! En ze heeft een paar keer in haar bench gepoept! Die heb ik dus weg gedaan, ze ligt er toch nooit in.
Het zal allemaal wel bij het puppy-zijn horen. Het lijkt heel erg op een peuter van twee jaar, die heeft uitgevonden dat 'nee' zeggen ook bestaat.
Fientje heeft ook een nieuwe plek gevonden. Als ik even naar boven moet, gaat ze een paar treden van de trap op, daar waar ik mijn schoenen buiten Fientjes tanden-bereik zet, en gaat op die schoenen liggen. Die ze dan wel met rust laat. Rare meid, maar nog steeds lief hoor! Wel bewerkelijk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten