Fien tussen de lakenvelders

Onder deze eik lagen de stieren

dinsdag, 7 november 2017

Prachtig herfstweer vandaag, dus naar het bos om te genieten van alle kleuren. De eiken zijn goudgeel en rood, de wilgen grijs, het gras is nog groen. We liepen over het smalle paadje langs het weiland waar in de zomer de lakenvelders lopen. 

 

 

Maar  de laatste weken waren er alleen nog twee enorme stieren en die lagen vanmiddag lekker te herkauwen in de schaduw van de grote eik. Ze lagen zo dicht bij het hek dat ik bleef staan om die kolossale lijven eens goed van dicht bij te bekijken. Datzelfde deed Fientje en voor ik het wist was zijn door een opening in de afrastering gekropen, en liep vrolijk rond die stieren. Ze blafte er zelfs bij. Ik schrok me een ongeluk! Godzijdank waren die beesten totaal niet onder de indruk van Fien en bleven ze rustig door kauwen. Ik Fientje roepen. Zij kwam wel, maar natuurlijk niet naar de plek waardoor ze in het weiland was gekomen. Ze sprong tegen het hek op, holde heen en weer, krabbelde tegen het hek, zo van: laat mij er uit! Maar ik kon dat gat niet vinden. Inmiddels kwam een van die stieren in beweging. Ik ben op mijn knieën gaan liggen (au!) om met mijn handen een kuiltje onder het hek te maken, toen ik opeens de opening zag. Met snoepjes Fien naar me toe gelokt. Voor snoep doet ze alles, dus kwam ze gelijk. Nu moest ik rustig blijven en haar niet opeens bij de nekvel pakken, want als ik haar mis, dan loopt ze weer weg. De snoepjes steeds een eindje verder gelegd tot ze op eigen kracht door het gat naar mij toe kroop. Pffff.

Fien snel aangelijnd. Achteraf vond ik het wel een prachtig gezicht, dat kleine Fientje bij die twee enorme stieren. Maar voortaan zal ik haar op dat paadje niet meer los laten lopen. Er staat niet voor niets een bord: "Honden aan de lijn!"