De longontsteking van de baas is over, als nu ook de pijnlijke spieren zich ontspannen kunnen we het normale leven weer oppakken. We hebben de afgelopen weken wel iedere dag gewandeld, al was het zeer kort. Ziek zijn is niet leuk, maar met een vrolijk en lief Fientje om me heen, die altijd bereid was troostend tegen me aan te kruipen, was het minder erg.
De puppy cursus is er helemaal bij ingeschoten, dus geef ik Fien op mijn manier les en ze leert snel. Zo gaat ze, voordat we de straat oversteken, op mijn 'bevel' wacht netjes zitten, en pas als ik ja zeg loopt ze verder. Van de straat eten doet ze (bijna) niet meer. Dat is het fijne van in het bos wandelen. Daar ligt geen kauwgom, geen plastic troep, geen bekertjes, geen lege blikjes, geen peuken, geen resten vuurwerkhulzen, geen glasscherven. Daar zijn blaadjes en takken waarmee Fien zich uitbundig vermaakt. Alles sleept ze mee, van kleine twijgjes tot heel dikke takken. Ik verbaas me over haar kracht. Ook trekt ze fanatiek aan bovengrondse boomwortels, die uiteraard vast zitten. Ze gaat vol in de aanval, rukt en trekt, gromt en keft erbij, tot haar aandacht door iets anders wordt getrokken en ze daar weer op af gaat. Zo is ze de hele wandeling druk bezig.
Vanmiddag had Fientje een nieuwe ervaring: boodschappen doen. In veel winkels mogen geen honden komen (en terecht), maar in het tuincentrum mag het wel. Dus ging Fien in de winkelwagen. Op het kussen uit de auto, anders zakte haar pootjes door de gaten van de kar. Ze vond het prachtig! Zoveel nieuwe dingen te zien, en vanaf een comfortabele hoogte. Ze zag nu meer dan alleen maar voeten. Bij de hondenafdeling zochten we iets lekkers voor haar uit. En van de mevrouw van de kassa kreeg ze ook nog een snoepje.
De puppy cursus is er helemaal bij ingeschoten, dus geef ik Fien op mijn manier les en ze leert snel. Zo gaat ze, voordat we de straat oversteken, op mijn 'bevel' wacht netjes zitten, en pas als ik ja zeg loopt ze verder. Van de straat eten doet ze (bijna) niet meer. Dat is het fijne van in het bos wandelen. Daar ligt geen kauwgom, geen plastic troep, geen bekertjes, geen lege blikjes, geen peuken, geen resten vuurwerkhulzen, geen glasscherven. Daar zijn blaadjes en takken waarmee Fien zich uitbundig vermaakt. Alles sleept ze mee, van kleine twijgjes tot heel dikke takken. Ik verbaas me over haar kracht. Ook trekt ze fanatiek aan bovengrondse boomwortels, die uiteraard vast zitten. Ze gaat vol in de aanval, rukt en trekt, gromt en keft erbij, tot haar aandacht door iets anders wordt getrokken en ze daar weer op af gaat. Zo is ze de hele wandeling druk bezig.
Vanmiddag had Fientje een nieuwe ervaring: boodschappen doen. In veel winkels mogen geen honden komen (en terecht), maar in het tuincentrum mag het wel. Dus ging Fien in de winkelwagen. Op het kussen uit de auto, anders zakte haar pootjes door de gaten van de kar. Ze vond het prachtig! Zoveel nieuwe dingen te zien, en vanaf een comfortabele hoogte. Ze zag nu meer dan alleen maar voeten. Bij de hondenafdeling zochten we iets lekkers voor haar uit. En van de mevrouw van de kassa kreeg ze ook nog een snoepje.
 |
| netjes blijven zitten |
 |
| er waren ook 'kunsthondjes' |
 |
| wat wil je hebben? |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten