Ondanks dat het vuurwerk op oudejaarsdag pas om 18 uur afgestoken mocht worden, waren er natuurlijk overdag overal knallen te horen. Naarmate de dag vorderde werd het erger. Maar Fientje gaf geen krimp. Buiten keek ze meer nieuwsgierig dan verschrikt op, waar dat geluid vandaan kwam. En binnen, in huis, schonk ze er helemaal geen aandacht aan. Dat was verleden jaar ook zo. Als ik met andere honden eigenaren sprak zei ik, met enige trots, dat mijn hondje niet bang was van een beetje lawaai.
Tot vanavond. Rond acht uur, het tijdstip dat we altijd een laatste rondje maken, wilde ze naar buiten. Oké, wij er uit, aangelijnd natuurlijk en dat ging goed, totdat er aan de overkant van de straat waar we liepen een groepje jongens heel veel knalvuurwerk afstak. Daar schrok Fien heel erg van en de rest van de avond is het niet meer goed gekomen. Toen om 0.00 uur het geweld goed losbarstte, wist ze niet waar ze het zoeken moest. Ik nam haar op schoot en voelde hoe ze over haar hele haar hele lijfje trilde.
Ik ben gewoon blijven zitten en heb verder geen aandacht meer aan haar besteed. Vooral het sein afgeven: niets aan de hand. Nu ligt ze onder mijn stoel. Straks wil ik wel gaan slapen, maar eerst moet Fien nog haar laatste plasje doen. Ik denk dat ze niet naar buiten durft, zelfs in de tuin hoor en zie je het vuurwerk.
Ik moet dus voorlopig blijven zitten!
Ik moet dus voorlopig blijven zitten!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten