Op mijn, wellicht iets te emotionele, klacht over Fientjes gedrag heb ik heel lieve en ook nuttige reacties gekregen, waarvoor mijn dank. Het nuttige was een tip voor de aanschaf van een 'easy walk'. Een tuigje waar de lijn niet op de rug maar aan de voorkant wordt bevestigd.
Ik kende het niet, ik heb het direct gekocht en het werkt! Eigenlijk is het zo simpel. Als Fien nu trekt, kan ze niet vooruit, maar dwingt de lijn haar opzij. Met gevolg dat ze wordt afgeleid van datgene waar ze naar toe wilde en omkijkt naar mij. Ik moet erom lachen, want dan is ze verbaasd: 'hé, ben jij er ook' en dan zeg ik 'goed zo' en krijgt ze een snoepje.
Lastig is wel, dat de lijn tussen haar voorpootjes geraakt. Maar ook dat voorkomt trekken.
Een heel eerlijke reactie kwam van een Landseer vriendin over haar pup: "En toen kwam die rot pubertijd eraan, ik heb heel wat gehuild en geroepen, ik hoef haar niet meer! Iedereen vond mijn pup leuk, maar ik heb toch liever een volwassen hond, waarmee ik kan lezen en schrijven!"
Ik herken dit: ik verlang nog vaak naar Lonne. Maar terug kijkend had ik in haar pubertijd ergere toestanden dan nu. Lon kon niet goed met andere honden omgaan, en menig keer kon ik een gevecht nauwelijks voorkomen en soms ook niet. Het was dan heel moeilijk om zo'n sterke Landseer weer onder controle te krijgen. Wat doe ik nu dan moeilijk met een Fientje van zes kilo, die misschien andere mensen lastig valt, maar écht kwaad doet ze niet. Ik zal niet meer klagen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten